Beluister deel 6 als audio
“Ik denk, dus ik besta.”
Ik heb mijn reis vaak in het metafoor van het bos gegoten. Omdat het zo fijn werkt. Het geeft me een beeld van wat ik ervaar.
Mijn weg door het bos is lang geleden begonnen. En mijn doel was om het licht te vinden wat ik door de bebossing heen zag. Maar dat blijkt een hell of een reis te zijn. Het bos leek redelijk op te klaren, en ik zag het licht vaak in de verte. Het was nog ver weg, of meer onduidelijk hoe ver precies. Ik stond dan op een heuvel en leek het allemaal te kunnen overzien en de route verderop uittekenen. Ik ben nu op weg op de route die ik zag. Maar het bos blijkt hier nog dichter begroeid te zijn dan ooit te voren.
De weg moet ik af blijven lopen, want ik weet dat deze weg uiteindelijk uitkomt op mijn eigen weg. De route is ook daar onduidelijk. Dat is nu eenmaal de vorm van ons leven. Je loopt je levensweg, zonder te weten wat er op je pad komt. In een bos, of er buiten, dat is geen verschil.
Maar het bos is confronterend. Ik blijf schaduwen uit mijn verleden zien in de soms mistige omgeving. Die blijven met me meelopen. Herinneringen zoals iedereen dat heeft. Ik moet er van leren en ze niet laten overheersen, maar dat is moeilijk. De stap vooruit is moeilijk.
Vandaag was zo’n moeilijke wandeling. Er ligt veel in het verschiet. Ontwikkelingen op mijn pad die bijdragen aan het vinden van de rand van het bos, maar de weg is moeilijk begaanbaar voor me. Keuzes maken met de te nemen stappen. Ik maak de stappen, en de mensen om me heen steunenen me met hun adviezen. Goedbedoelde adviezen. Maar als je zelf het pad niet hoeft te lopen is het ‘eenvoudig’ de route te adviseren. Het daadwerkelijk doen, zowel de keuzes maken als de stappen zetten, dat is lastig. Is het de juiste stap? Wat gebeurd er als de stap leidt tot ongewenste uitkomsten? Het voelt alsof je met een pistool tegen je hoofd een keuze moet maken. Ik moet de stappen zetten, maar welke precies in godsnaam? Het zijn mijn stappen. Alle adviezen meerekenend, is aan mij de keuze.
Maar als je bang bent om de stap te zetten, gaan emoties meespelen in je keuze. En emotioneel gebaseerde keuzes zijn de moeilijkste.
Het uitschakelen van de emotie in de beslissing is misschien nog wel het moeilijkste. Als dat uberhaupt al moet. Zelfs tot dat punt wordt je op de proef gesteld. Want is emotie niet wat onze keuzes uiteindelijk altijd beinvloeden? Is dat niet wat onze keuzes uniek maken? Alleen op feiten gebaseerde keuzes zouden altijd de zelfde uitkomst moeten hebben en zou dus iedereen de zelfde keuzes maken. Maar zo werkt het leven niet. Het onder controle houden van de emoties is dus de key, zodat het wel gefundeerde beslissingen blijven.
Mijn gevoel zei me een jaar geleden dat ik het bospad op moest. Gesteund door rationele zaken, maar het gevoel gaf de doorslag. Zou dat het zijn hoe het behoort te werken? Ik weet het even niet.
Sinds maanden heb ik gehuild. Gehuild niet als uiting van verdriet, maar van frustratie. Frustratie over mijn transitie. Van het niet weten wat je moet doen, onmacht, maar wel willen. Want de weg vooruit wil ik. Ik wil naar het pad waar ik aan mijn geluk kan werken. Aan de andere kant, ook dit is mijn pad, en werk ik aan mijn geluk. Het geluk van mijn leven nu als aanstaande ex-echtgenoot.
De scheiding gaat nu steeds concreter worden. Er wordt steeds meer duidelijk. De schepen van vroeger zijn in brand gezet, ze mogen nu nog mooi opbranden. En de manier waarop wordt bepaald door mijn keuzes. En dat is geen makkelijke opgaaf kan ik je zeggen.
Toch gaat het gebeuren want het is onvermijdbaar. Dus hou ik me vast aan mijn ratio, mijn vrienden en familie die me helpen in het bieden van opties in keuzes, en mijn emoties als doorslaggever, minder als raadgever. But again, that’s easier said then done.
Lees verder in deel 7: Het licht
Renaissance Of A Man 